كرونانوشت (۴)
آسمان همه جا یك رنگ است، تغییر برای همیشه
به گزارش جاوید شو الان مد شده كه همه می گویند جهانِ پسا كرونا دیگر هیچ شباهتی به جهانِ قبل از آن نخواهد داشت. این البته به گمانم اغراق است، اما لابد چیزهایی برای همیشه تغییر می كنند.
خبرگزاری مهر- گروه فرهنگ- مهدی رعنایی: یکی دو هفته ای از بازگشتم به برلین گذشته بود که ماجرا کم کم در اروپا هم جدی شد. نخستین نشانه ایمیلی بود که از میزبانم در سنت اندروز رسید. او را برای عرضه ی سمیناری در دانشگاهِ پتسدام دعوت کرده بودیم و قرار بود در مارس یک در یک سمینار یک روزه آخرین کتابی را که در دستِ نگارش داشت عرضه کند و حتی هتل و پروازش هم رزرو شده بود. حالا اما ایمیلِ دانشگاهِ سنت اندروز را برایم ارسال کرده بود که در آن به اساتید و محققانش سفارش می کرد حداقل تا سه ماه به جایی سفر نکنند و می خواست ببیند که تکلیفِ سمینار چه می شود.
وقتی از دانشگاهِ آلمانی کسبِ تکلیف کردیم که تکلیفِ میهمان ها چیست، گفتند فعلاً بهتر است همه ی برنامه ها لغو شود و «طی دو سه روز آینده دستورالعملِ برگزاریِ کلاس ها در ترمِ تابستانی ارسال خواهد شد». از همین ایمیل هم مشخص بود که دانشگاه مقرر است حداقل چند ماهی تعطیل یا حداقل فعالیت ها بسیار محدود شود و برای همین با استادِ سنت اندروز هماهنگ کردیم که فعلاً سمینار را تا پاییز عقب بیندازیم تا ببینیم که ماجرا به کجا می رسد. دو سه روزِ بعد اما سیلِ ایمیل هایی بود که از جاهای مختلف می رسید. دانشگاه به اساتیدِ دروس اعلام نمود که در ترمِ تابستان هیچ کلاسِ حضوری ای برگزار نخواهد شد و اگر برگزاری کلاسِ آنلاین برایشان دشوار است سریع به دانشگاه اطلاع دهند. مرکزِ انفورماتیک دانشگاه دستورالعملِ استفاده از نرم افزارهایی مثل زوم و اسکایپ و وبیکس را فرستاد و گفت فعلاً منتظر باشید تا برای کلِ اساتید و دانشجویان نسخه ی پروفشنالِ یکی از این نرم افزارها را تهیه نماییم. از همه مهم تر و پر تعدادتر هم دستورالعمل های بهداشتی و سفارش هایی بود که از بیمه می رسید که علایم کرونا چیست و اگر داشتیم کجا باید برویم و در بیمارستان تکلیفِ بیمه و پرداخت هزینه ها چیست. ماجرا واقعاً شروع شده بود.
برای من از همه بدتر اما تعطیلیِ کتاب خانه ها بود. شغلِ من خواندن و نوشتن است و چون دفتر یا به قولِ فرنگی ها آفیسمان در دانشگاه یک ساعتی با مترو و قطار با خانه فاصله دارد، عموماً روزهای کاری را در کتابخانه می گذراندم که هم منابع دمِ دستم باشد و هم در سکوت و آرامشِ کتابخانه به کارم برسم. خصوصاً این که دو کتابخانه ای که در آنها عادت به کار داشتم فضای زیبا و دلچسبی هم داشتند و کار کردن را لذت بخش می کردند. یکی از آنها «مرکز گریم» یا «گریم سنتر» بود که به افتخار برادرانِ گریم که داستان های سنتیِ آلمانی را جمع آوری کرده اند نامیده شده و سال های مطالعه ی آن پنج طبقه است.
این سال های مطالعه را به صورتِ تراس هایی ساخته اند که وقتی در طبقه ی پنجم می نشینی همه ی طبقات را زیرِ پای خودت می بینی چون نمای داخلیِ سالن ها هم با چوب است زیباییِ چشم نوازی دارد و به اصطلاح زمانِ کار از عمرت حساب نمی گردد. جز این، منابع فلسفه در این کتابخانه از همه ی کتاب خانه های برلین غنی تر است و کمتر کتاب یا مقاله ای است که لازم داشته باشی و آن جا در دسترست نباشد. امتیازِ بزرگِ دیگرِ این کتابخانه این است که نزدیکِ غذاخوریِ دانشگاهِ هومبولت است که هم بسیار ارزان است (سه یا نهایتاً چهار یورو برای یک وعده غذای کامل!) و هم تنوع زیادی دارد و حتی غذای گیاهی و وگان هم در آن پیدا می شود.
کتابخانه ی دیگر هم کتابخانه ی شهرِ برلین است که به اسمِ «اشتابی» شناخته می شود و در زمینی بسیار بزرگ ساخته شده و آن قدر وسیع است که اگر بخواهی دوستی را در آن پیدا کنی باید حتما با تلفن به هم اطلاع دهی که کجا نشسته ای و بعید است اتفاقی مسیرت به سمتِ رفیقت بیفتد. اما حالا نه فقط سالنِ مطالعه ی این کتابخانه ها تعطیل شده بود، که حتی کتاب هم امانت نمی دادند و این یعنی برای مدتی نامعلوم به هیچ منبعی دسترسی نخواهی داشت. کرونا اما اگر یک درسِ بزرگ برای من داشت این بود که آدمیزاد با همه چیز سازگار می شود. منی که تا قبل از آن اگر روزی در خانه می ماندم حتی یک ساعت هم کار نمی کردم، در این دو سه ماهِ کرونایی چنان به کار کردن در خانه عادت کرده ام که دیگر حتی یادم نمی آید پیش از این چطور بیرون از خانه کار می کردم. این کار کردنِ از خانه مزیت هایی هم دارد. دیگر دو ساعت از وقتِ روزانه در رفت وآمد به دانشگاه یا کتابخانه تلف نمی گردد، وقتی کارِ روزانه تمام می شود دیگر حداقل از نظرِ جسمی خسته نیستی و هنوز می توانی به کارها و فعالیتهای جنبی، چیزی که فرنگی ها به آن «هابی» می گویند، هم بپردازی.
عوارضِ کرونا اما فقط تعطیلیِ کتاب خانه ها نبود. وقتی همه جا تعطیل باشد مفهوم اش این است که نه فقط از باشگاه و ورزش خبری نیست، که حتی فعالیتهای بدنیِ مختصر مثلِ راه رفتن با کوله پشتی هم در دسترست نیست. تازه پس از این تعطیلی های کرونایی بود که فهمیدم حتی همین پیاده روی نیم ساعته با کوله پشتی ای که چند کتاب در آن هست چقدر می تواند مفید باشد.
یک هفته ای که از آغازِ جدی قرنطینه گذشت و دیگر حتی برای خرید هم بیرون نمی رفتم و همه چیز را آنلاین سفارش می دادم، احساس کردم عضلاتِ گردن و کولم دردی دارند که قبلاً تجربه اش نکرده ام. درد به معنای دقیقِ کلمه نبود، انگار یک نوع خستگیِ ماسیده که هیچ راهی ندارد مگر مثلِ گربه هایی که یک دست و یک پایشان را دراز می کنند و کش می آیند عضلاتت را بکشی. آلمانی ها به این نوع درد می گویند «muskelkater» و حتی یکی از همکارانِ آلمانیِ ما تعریف می کرد که زمانی در امریکا دچارِ همین درد شده و چون لغتِ انگلیسی اش را نمی دانسته گفته «muscle hangover» دارم و باعثِ انبساطِ خاطرِ انگلیسی زبان ها شده بود! القصه، وقتی از دوستی که پزشک است پرسیدم اظهار داشت که عضلاتت مدت ها است کار نکرده و حتی همان حملِ کوله پشتی هم می توانسته کمکی به این حال باشد و باید در خانه هم که شده کمی ورزش کنی تا این درد رفع گردد. قاعدتاً وقتی در یک آپارتمان سی متری زندگی می کنی که خودت هم به زور در آن جا می شوی ورزش کردن دشوار می باشد، اما آدمیزاد لابد به همه چیز عادت می کند و برای همین دیگر یاد گرفته ام که زیراندازی در همین یک ذره جا بیندازم و از «هنگ اور» عضلانی دوری کنم! همین هم تبدیل شد به دومین مزیتِ بزرگِ کرونا، که منی که نهایتِ فعالیتِ بدنی ام روزی نیم ساعت پیاده روی برای رسیدن به ایستگاهِ مترو بود حالا عادت کرده ام و هر روز ورزشکی می کنم تا دیگر خاطره ی آن دردِ جانکاهِ عضلانی برایم تکرار نشود. عسی ان تکرهو شیئا و هو خیر لکم!
کرونا اما به گمانم فقط برای من این طور نبوده است. الان مد شده که همه می گویند جهانِ پسا کرونا دیگر هیچ شباهتی به جهانِ قبل از آن نخواهد داشت. این البته به گمانم اغراق است، اما لابد چیزهایی برای همیشه تغییر می کنند. همین که من فهمیده ام در خانه هم می شود کار کرد و خواند و نوشت، یا فهمیده ام که همان فعالیتِ روزمره چقدر در راحتیِ زندگی ام مهم می باشد، نشان داده است که خیلی های دیگر هم این را فهمیده اند. می گویند توییتر به کارمندانِ خود گفته می توانند تا بازنشستگی دورکاری کنند. دانشگاه ها متوجه شده اند که بسیاری از برنامه ها را می شود آنلاین برگزار کرد و الان در همین جلساتِ هفتگی که ما همیشه در پتسدام داشتیم، این ترم کسانی از امریکا و انگلیس و ایران هم شرکت می کنند. برخی از این ها خوب است و بعضی بد، اما لابد می توان خیری در هر کدام از این تغییرها یافت.
منبع: javidsho.ir
این پست جاوید شو را پسندیدید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب