رحیم پور ازغدی در تازه ترین مطلب درباره شورای عالی انقلاب فرهنگی :
عدالت خواهی را سوسیالیسم خواندند و تفكر امام را استبداد دینی
به گزارش جاوید شو مشکل اصلی، نه مشروعیت دوگانه و نه تناقض در ساختار که دو دروغ تکرارشده اند، بلکه در بازتولید خط قعود محافظه کاران و فروپاشی درونی پیرشدگان و بازتولید لیبرالیزم مذهبی در سیستم است.
به گزارش جاوید شو به نقل از مهر، حسن رحیم پور ازغدی در سومین بخش از یادکرد چهلمین سالگرد شورای انقلاب فرهنگی به خطوط کج و به بحران سازان درون وبیرون حاکمیت پرداخته و چندنمونه مشخص از بلاتکلیفی چند مسئول رده بالای حاکمیتی هم مثال می زند.
سوال مطرح شده این است که «چه کسانی چه ابهاماتی متوجه جایگاه شورا از نظر ساختاری می کنند؟
جواب رحیم پور این است: از آغاز تأسیس هم هیچ اشکال و ابهام ساختاری وجود نداشت. بهانه، غیر از ابهام است. منبع همه ساختارهای حاکمیتی، یکی است و اگر مو لای درز مشروعیت یکی برود، لای درز بقیه هم می رود. شورا در عالی ترین سطح حاکمیتی قانون اساسی یعنی بنیانگذار و رهبری، تشریع شد و سپس بارها بر اجبار آوری آن تاکید شد و ریشه در ده ها اصل قانون اساسی دارد.
مصداقی از وظیفه «تنظیم روابط قوا» توسط رهبری سیستم در حوزه آموزش و فرهنگ است، در رأس وظایف هر سه قوه حاکمیتی در عرصه فرهنگ و تعلیم و تربیت در چندین و چند اصل قانون اساسی است و از اختیارات رهبری نظام در قانون اساسی جهت توزیع و تفویض بخشی از وظایف خود به نهادهای حاکمیتی است و مشروعیت قانونی را از همان جایی می آورد که همه نهادهای حاکمیت، مشروعیت خویش را مدیون آنند.
از همان آغاز، سبک مغزانی پچ پچ فرمودند کلمه «ارشاد» را از وزارت ارشاد و کلمه «انقلاب» را از عنوان این شورا برداریم. تاهم حالا تیپ مسلمان نمایی کنار ما نشسته اند که بدون شرمندگی، تعبیر صریح امام را مبحث طنز قرار می دهند که می گفت حکومت، موظف است به گسترش فرهنگ اسلامی، اعتلای فرهنگ عمومی و مسئول پاکسازی محیط های علمی از افکار مادی است و باید حاکمیت را از مظاهر غربزدگی، تطهیر کند. تک تک این عبارات، فلسفه تأسیس شورا در دستخط امام است.
من معتقدم شورا باید نخست فرهنگ درون خود وسپس درون حکومت را مهندسی کند و نهادها و ساختارهای حاکمیتی ودولتی را در جهت رسالت انقلابی و فرهنگی، به خط کند و ویروس منحوس غرب زدگی درون حکومت را قرنطینه و مهار کند. ما مشکل ساختاری نداریم. مشکل در هویت غربگرا، مادی و غیر انقلابی عناصری درون رژیم است، کلاهبردارانی که هر مشکلی در هر حوزه ای را به اصل ساختارها یا عیب قانون اساسی ارجاع می دهند. تاکید می کنم که به لحاظ ساختاری و قانونی، مشکلی به نام «حاکمیت دوگانه» نداشته ایم و نداریم. همه قوا مطابق قانون اساسی باید منسجم و تحت نظارت رهبری امت باشند. مشکل در بیماری هویتی آدم ها و صدمه های جریان شناسی درون حکومت است.
آری، همواره رویکرد دوگانه «انقلاب_ انفعال»، «مبارزه _ تسلیم»، «تولید_ ترجمه» و «جهاد_ یا انگلوارگی» را میان خود داشته ایم، داریم و خواهیم داشت، اما ساختار قانونی دوگانه ای درکار نیست. عیب کار نه در قانون اساسی، بلکه در «وادادگی و واماندگی» در پشت جبهه است و این مشکل نه تنها در شورایعالی بلکه در کل سیستم وجود دارد. ویروس، نه در ساختار نظام، بلکه در شخصیت بخشی از تصمیم سازان ماست. مشکل در بازتولید ارواح مردگان و اشباح سرگردان درگذشتگان دهه ۶۰ است که درون حاکمیت، امام را نصیحت می کردند که شعار افراطی ندهید و جزئی از شبکه گوسفندان جهان و اردوگاه «سربه راهان» باشید.
مشکل اصلی، نه «مشروعیت دوگانه» و نه «تناقض در ساختار» که دو دروغ «تکرارشده» اند، بلکه در بازتولید «خط قعود» محافظه کاران و فروپاشی درونی پیرشدگان و بازتولید لیبرالیزم مذهبی در سیستم است، خطر زنده شدن باردیگر خزندگان باستانی در مقابل آفتاب «آزادی» و تخم گذاری و تولد نسل جدید دایناسورهاست. فتنه «سلب مسئولیت» بلکه «سلب اختیار» از شورایعالی انقلاب فرهنگی، دائماً توأم با بحران آفرینی بوده است. ابتدا با ابهام آفرینی درحکم امام، کوشیدند شورا را با «بحران موجودیت» مواجه کنند و تاریخ همه شوراها و نهادهای انقلابی را به بهانه تبدیل «نهضت» به «نظام» منقضی اعلام کنند سپس نوبت به ادعای «بحران مشروعیت» رسید و نسبت شورا با قوای سه گانه را تیره وتار خواندند، حال آنکه کنترل ساختار شورا اساساً در اختیار سران قوا بخصوص رئیس دولت بوده و هست.
آنگاه نوبت به القای «بحران هویت» رسید و سوالات بنی اسرائیلی و سپس حملات صریح اسرائیلی به اصل مفهوم «انقلاب فرهنگی» و تحریف معنای «سیاستگذاری» و تردید در معنای «مدیریت فرهنگی» و انکار هندسه برای «فرهنگ عمومی» (تا قابل مهندسی باشد) و نهایتاً «بحران اختیارات و قدرت» و بازی با وقت و اعصاب ملت و لابیگری برای مدیریت آرای اعضای شورا و اردوکشی سیاسی، و همه بحران ها، دروغ و بی مبنا و همه ساختگی و سیاسی است. کجا عیب برداشته؟ به شما می گویم. در شوری و در حاکمیت به شمول هر سه قوه، خط ارتجاع و غربزدگی و فکر «عدول از اصول» و دنیازدگی در مقابل خط «انقلاب وتکامل»، همچون دهه ۶۰ باردیگر فعال است و البته آدم هایش عوض شده اند.
درآستانه ۱۴۰۰، تنها دوگانگی در حاکمیت، نه در ساختار یا مشروعیت و یا قانون، بلکه در هویت ها و رویکردها در میادین فرهنگ و اقتصاد وسیاست خارجی است. عیب در ساختار نیست بلکه بوضوح، ما دو جبهه ایم. و این ربطی به دو جناح مشهور ندارد. طبقه بندی دیگری است که آن جناح بندی ها را نسخ و از آن عبور کرده و چپ و راست، سرش نمی گردد و از هر دو یارگیری کرده است. آیا نمی شنوید صدای مدیرانی که می گویند از نسل جوان ما تنها آبگوشت بزباش بر می آید؟ و آن دیگری که می گوید مگر دین، ربطی به مبارزه با آمریکا دارد؟ و آن یکی که قبل از آمدن، گفت مشکلات کشور ربطی به تحریم ندارد و ضعف مدیریت است و بعد از سوارشدن برکار، گفت حل مشکل آب خوردن ما هم به دست کدخداست؟
رئیس جمهور معمم دیگری را می شناسم که در دوران حاکمیت خود در سالهای پایانی دهه هفتاد در همین شورا، عدالتخواهی را سوسیالیسم خواند و به صراحت گفت این آیات و روایات «عدالت خواهی» که در حوزه و دانشگاه می خوانی تنها به درد «انقلاب کردن» می خورد و به کار «حکومت کردن» نمی آید و در چشمان من نگریست و گفت باید بپذیریم که شاید سکولاریسم، تقدیر عصر ما و مشیت الهی باشد و آخر تاریخ شاید همین نظام لیبرال دموکراسی و سرمایه داری است و مقاومت، بی فایده است منتها ما بکوشیم کمی از فسادش بکاهیم و دوز «معنویت» آنرا در حریم شخصی کمی بالاتر بریم، از امام تجلیل نمود و سپس تبصره زد که ریشه استبداد دینی در دیدگاه خود امام است و وقتی مراد امام از ولایت مطلقه را برای او توضیح دادم با لبخند گفت با این تقریر روشنفکرانه که تو کردی، قبول!!
مشکل در تفکری است که بنام راست و چپ، اشرافیگری را موجه کرده و دهه ۶۰ را دهه افراطی گری و چپ زدگی می خواند و وسعت تهاجم دشمنان درون و بیرون برای پایین کشیدن درفش مقدس امام خمینی را می بیند و لبخند می زند و ماندن خودش را اصل و بقای انقلاب را مساله فرعی می داند و رجالی از چپ و راست را اینک همسفره کرده است...
این پست جاوید شو را پسندیدید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب