قتل بد است سینما و تلویزیون ندارد!
به گزارش جاوید شو پخش صحنه های خشونت آمیز از تلویزیون معضل جدیدی نیست؛ موضوعی كه هر از گاهی همانند زخمی كهنه سر باز می كند و صدای انتقاد خیلی از منتقدان و مخاطبان را درمی آورد. باآنكه با وجود تمام انتقادهایی كه در سال های اخیر مطرح شده، همچنان این رویه در تلویزیون كشورمان بعنوان رسانه ای ملی و فراگیر به قوت خود باقی است.
به نظر می آید یكی از علل اصلی تمایل تلویزیون به پخش آثار نمایشی اكشن و خشن ـ خصوصا در حوزه فیلم ها و سریال های خارجی ـ خط قرمزها و ضوابطی باشد كه رسانه ای مانند صداوسیما و برنامه سازانش با آن مواجهند؛ و البته این محدودیت ها برای هم ترازشان در دیگر رسانه های دنیا درست نقطه مقابل و همان جذابیت هایی تلقی می شود كه با بهره گیری از آن می توانند مخاطب را ساعت ها پای تلویزیون بنشانند.
اما در شرایطی كه انتظار می رود، انتخاب این حجم از خشونت كه حتی در پخش كارتون های خارجی هم دیده می شود، با تولید برنامه های داخلی آرامش بخش، مفرح و مناسب با موازین جامعه ایرانی اسلامی جبران شود، سریال های داخلی خود منشا اصلی خشونت های تلویزیون می شوند!
این نگاه خشونت بار آنقدر نهادینه شده است كه رد پای صحنه هایی همچون قتل و درگیری فیزیكی در آثار ملودرام و درام هم دیده می شود. بر مبنای تصویری كه سریال های تلویزیونی از خانواده های ایرانی به معرض نمایش گذاشته اند در هر خانواده یك نفر پیدا می شود كه به دسیسه مشغول و حاضر است حتی عمر و هستی خود یا دیگران را تباه كند، تا چیزی را تلافی كرده باشد. با این نگاه خشونت طلبی، توطئه گری، انتقام جویی، خلاف كاری، مصیبت زدگی، درماندگی و البته آدم كشی، نزد ایرانی ها و خانواده های ایرانی، امری رایج است.
این در شرایطی است كه به باور خیلی از كارشناسان حوزه رسانه، تلویزیون بعنوان رسانه ای فراگیر باید بیشتر از هر مدیوم دیگری در پخش صحنه های خشونت آمیز دقت نظر داشته باشد و با راهكارهای ساده ای همچون اعلام رده بندی سنی برنامه ها و آثار نمایشی حداقل نسبت به پخش چنین صحنه هایی اخطار بدهد.
با نگاهی گذرا به سریال های تلویزیونی سال های اخیر می توان به فهرست بلندبالایی از مجموعه هایی دست یافت كه با پخش صحنه های خشونت بار به معنای واقعی، خواسته یا ناخواسته به بازنمایی خشونت در جامعه دست زده اند.
نمونه های از این دست در این سال ها بسیارند كه از موارد اخیر می توان به مجموعه هایی چون «ترور خاموش»، «برادر جان» و «دلدار»، «بوی باران» و «از یادها رفته» اشاره نمود كه اتفاقا اغلب آنها در یك بازه زمانی نزدیك بهم روی آنتن رفته اند.
و حالا آخرین قسمت ها از سریال «ستایش ۳» كه شب گذشته (ششم آبان ماه) پخش گردید، تداومی است بر این خشونت های به ظاهر بی انتها. در صحنه ای از این سریال قتل یكی از شخصیت های منفی داستان با بازی فریبا نادری كه خود در حال قتل شخصیت دیگری (سیما تیرانداز) است! توسط پدر به تصویر كشیده می شود.
و این سكانس درست در روزهایی روی آنتن رسانه فراگیری مانند تلویزیون می رود كه در مدیومی دیگر، یك فیلم سینمایی به علت آنچه پخش صحنه ی خشونت آمیز عنوان شده، از روی پرده برداشته می شود. فیلم «خانه پدری» به كارگردانی كیانوش عیاری كه با درجه بندی سنی مشخص هم اكران شده بود، با دلیل داشتن صحنه ای خشونت آمیز كه اتفاقاً قتل دختری توسط پدرش است، پس از سال ها انتظار در صف توقیف، روی پرده رفت و بلافاصله پس از چهار روز اكران، متوقف گردید.
در همین راستا، جبار آذین ـ منتقد ـ در گفت وگویی با ایسنا درباره ضرورت رعایت اصول حرفه ای در بازتولید صحنه های خشونت آمیز در تلویزیون، اظهار كرد: صداوسیما به علت وسعت و گستردگی امكانات ارتباطی با مخاطبان میلیونی و نقش مهمی كه می تواند در فرهنگ سازی داشته باشد، باید بیشتر از دیگر رسانه ها به مقوله تولید برنامه های مناسب و فیلم ها و سریال های منطبق با فرهنگ جامعه بپردازد.
او افزود: این موارد كه در اهداف اولین این سازمان عنوان شده است، به درستی در تولیدات تلویزیون مورد توجه قرار نمی گیرد. گروه های مختلف در عرصه تولیدات سریال های تلویزیونی مشغول به فعالیت هستند، اما در پرداخت هنرمندانه و رعایت ساختار فرهنگی مسائل، عملكرد چندان مناسبی ندارند.
آذین تصریح كرد: البته بعضی از برنامه ها و آثار نمایشی تلویزیونی در ماه های اخیر، با زیرنویس هایی رده بندی سنی را اخطار داده اند. اما این اتفاق باید قبل از تولید آثار و توسط تولیدكنندگان انجام و آثاری تولید شود كه مجبور نباشند با زیرنویس هایی توجیه گر محتوا و مضامین باشند. در این میان به علت سوءمدیریت در این زمینه، ما شاهد آثاری در تلویزیون هستیم كه دارای صحنه های خشونت آمیز و محتوای تلخ و گاه تحلیل های غلط از واقعیت های اجتماعی هستند.
این منتقد بیان كرد: یكی از نمونه های اخیر این مورد قسمت اخیر فصل سوم سریال «ستایش» بود كه باز هم مخاطبان شاهد برخی خشونت هایی بودند كه می توانست به شكل كمرنگ تر با بهتری به تصویر كشیده شود. البته توجه به چنین موضوعاتی باید قبل از تولید و زمان تصویب فیلمنامه مورد توجه قرار بگیرد. در واقع تمام این موضوعات و مشكلات به كوته نگری و اهمال مدیران مربوطه در مراحل قبل از تولید برمی گردد.
اما در شرایطی كه استفاده از علایم هشداردهنده با هدف درجه بندی سنی برنامه ها، در شبكه های تلویزیونی ما مقوله ای ناآشناست كه اغلب بیننده تلویزیونی از آن محروم است، این رویكرد در شبكه های معتبر دنیا به شدت پیگیری می شود.
برای مثال در جدول راهنمای والدین برای تماشای برنامه های تلویزیونی شبكه های تلویزیونی در كشوری مانند امریكا، شش درجه بندی عرضه شده است.
درجه Y: برنامه هایی كه در این دسته قرار می گیرند برای تمامی گروه های سنی كودكان مناسب هستند و محتوای آنها برای كودكان ۲ الی ۶ سال تهیه شده است.
رده Y۷: برنامه هایی كه برای كودكان هفت سال به بالا مناسب هست را شامل می شود.
رده G: برنامه هایی كه برای تمامی گروه های سنی شامل بزرگسالان و كودكان مناسب می باشد و با این وجود امكان دارد برای كوكان جذاب نباشد را شامل می شود. برنامه های تلویزیونی كه در این دسته قرار می گیرند هیچ محتوای خشونت آمیز و یا دیالوگ های جنسی را دربرنمی گیرند.
رده بندی PG: برنامه هایی كه در این دسته قرار می گیرند امكان دارد از نظر بعضی از والدین برای كودكان نامناسب باشند. امكان دارد در این برنامه ها مسائل و دیالوگ های جنسی، نامناسب و خشن مطرح شود.
رده بندی ۱۴: برنامه های این رده بندی امكان دارد برای كودكان زیر ۱۴ سال مناسب نباشد. در این سری برنامه ها امكان دارد مفاهیمی درباره استفاده از مواد مخدر، شوخی های نامناسب، كلمات نامناسب و خشونت شدید (صحنه هایی كه خون و خون ریزی را به تصویر می كشند) وجود داشته باشد.
رده بندی MA: برنامه های تلویزیونی این دسته مشخصا برای بزرگسالان تهیه شده اند و تماشای آن برای افراد زیر ۱۷ سال مناسب نمی باشد.
اما این سیستم رده بندی برای برنامه های تلویزیونی كشورهای دیگری همچون هند و مكزیك هم وجود دارد.
طبق اطلاعات منتشرشده توسط وب سایت(fandom) راهنمای تماشای برنامه های تلویزیونی شبكه های هند بدین سان است كه معمولا برنامه های تلویزیونی خانوادگی و كارتون ها سانسور نمی شوند اما محتوای آنها مورد بررسی قرار می گیرد.
ضمن اینكه برنامه های مستندی كه شامل محتوای مناسب بزرگسالان باشند هم از ساعت ۱۱ شب به بعد روی آنتن می روند.
همینطور برنامه درجه بندی برنامه های تلویزیونی تركیه كه توسط شورایعالی رادیو و تلویزیون این كشور تعیین شده است هم شامل چهار گروه می شود:
مخاطبان عمومی: برنامه های تلویزیونی این دسته برای تمامی گروه های سنی مناسب هستند و با نمایش دادن «نماد خانواده» در آغاز برنامه و آخر هر آگهی تبلیغی به معرض نمایش گذاشته می شوند.
رده ۷+: برنامه های تلویزیونی مناسب برای افراد هفت سال به بالا.
رده ۱۳+: مناسب برای افراد بالای ۱۳ سال. نماد این درجه بندی باید در تمامی طول زمان پخش برنامه نمایش داده شود. امكان دارد این دست برنامه ها فقط در ساعات ۹: ۳۰ شب تا ۵: ۰۰ صبح به معرض نمایش گذاشته شوند.
۱۸+: برنامه های تلویزیونی این دسته فقط برای مخاطبان بالای ۱۸ سال مناسب هستند و نماد این درجه بندی هم باید در تمام طول پخش برنامه نمایش داده شود. امكان دارد این دست برنامه ها در فاصله زمانی ۱۲: ۰۰ شب تا ۵: ۰۰ صبح نمایش داده شوند.
این پست جاوید شو را پسندیدید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب