عصر طلایی سرخوشی
به گزارش جاوید شو جنبش امپرسیونیسم سرآغاز تجزیه نقاشی به انبوه لکه های آشکار و برجسته در رنگ های درخشان بود که فرجام آن در میانه قرن بیستم به نقاشی های پاشیدنی «جکسون پولاک» منتهی شد.
مشهورترین تجربه آغازین در این خط محوری مدرنیسم رقص در مولن دولا گالت اثر نقاش فرانسوی پیرآگوست رنوار است. این تابلوی ۱۳۱ در ۱۷۵ سانتی متری یکی از بهترین آثار نمایشگاه امپرسیونیست ها در سال ۱۸۷۷ بود که هم در عرضه صحنه ای پرشور از نشاط جمعی با سودای لذت جویی و خوشی پرستی و هم در تکنیک ضربه قلم های برجسته و بی پروا، در پیشگامی هنر مدرنیستی جای می گیرد.
رنوار با درآمیختن سه مضمون اصلی نقاشی امپرسیونیستی؛ منظره، طبیعت بی جان و پرتره دست جمعی، یک عصر یکشنبه شورانگیز در فضای باز جلوی مولن دولا گالت؛ یکی از چندین آسیاب بادی در محله مونمارت پاریس را به تصویر کشیده تا جلوه ای زیبا از زندگی طبقه متوسط پاریسی در دوران معروف به عصر طلایی بیان کند.
آگوست رنوار به نقاشی از صحنه های دلپذیر شهرت دارد، اما این اثر که یکی از شادترین کارهای اوست، بیشتر به بازنمایی یک عکس فوری از زندگی واقعی شباهت دارد؛ با ضربه قلم های سریع و روان و بازی تماشایی نور و سایه که در همه جا سوسو می زند. نگاه بیننده بی وقفه روی دریای لکه های خروشان و سطوح رنگارنگ سیر می کند، اما قادر نیست روی چهره های تار و مبهم متوقف و به احساس فردی آنها نفوذ کند.
تلألو ضربه قلم ها، سبب تحرک بصری فیگورها و نوساناتی بی انتها در صحنه ای پرطراوت شده است؛ کل نقاشی با نورهای موضعی و سایه هایی که لکه های نور را تشدید می کنند، همچون رنگین کمان می درخشد. استفاده از رنگ های متضاد در لکه هایی کوچک برای خلق جلوه ای زنده و پرانرژی، تکنیکی ابداعی است که رنوار در تجربه مشترک با کلود مونه به کار بست.
آن دو کشف کردند که سایه ها، قهوه ای یا سیاه نیستند، بلکه از نور و رنگ محیط و انعکاس اشیاء پیرامونی سرچشمه می گیرند. نتیجه این رهیافت، درخشش رنگ ها در لکه گذاری هایی ضخیم بود، همراه با طرد رنگ سیاه و محو خطوط کناره که شیوه امپرسیونیسم را پدیدار ساخت و حالا این اثر رنوار شاخص ترین نماد آن به حساب می آید.
چهره های این صحنه اغلب دوستان هنرمند هستند که بعضاً در دیگر آثار وی هم ظاهر شده اند. همتایان امپرسیونیست او نظیر کلود مونه، کامیل پیسارو و ادگار دگا که در این زمان متاهل بودند، در جمع سرخوشان غایب هستند و درعوض نویسندگان و روشنفکرانی حاضرند که گفته می شد به نقاشی آکادمیک اعتقاد داشته و ضدامپرسیونیسم بودند؛ مردانی جوان در شعف، در محیطی پر جنب وجوش زیر پرتوهای نوری که از لابلای درختان جاری شده اند تا احساسی بلاواسطه، آکنده از نشاط و پویایی را القاء کنند.
مدرنیسم رنوار خوش بینانه و کامجو بود. بدون تنش و بار اجتماعی. چهره های امیدوار و بانشاط وی در نقطه مقابل فیگورهای مالیخولیایی در کارهای دگا و ونگوگ قرار می گیرند. او دنیای اتوپیایی خویش را در سرور و هیجان جمعی در لحظه ای اغواکننده، لیکن واقعی، سرشار از حرکت و نور تجسم می بخشید و این همان گوهر عصر طلایی است که از زندگی معاصر رخت بربسته.
رنوار نسخه کوچکتری از این اثر در ابعاد ۷۸ در۱۱۴ سانتی متر را هم در همان سال نقاشی کرد که معلوم نیست کدامیک اثر اولیه و اصلی بوده است. این نسخه در سال ۱۹۹۰ با قیمت ۷۸ میلیون دلار در حراج فروخته شد که در آن زمان، در کنار تابلوی دکتر گاشه ونگوگ، رکورد گران ترین اثر هنری تاریخ را ثبت نمود. رقص در مولن دولا گالت که حالا مهم ترین اثر رنوار شناخته می شود، تا سال ۱۹۸۶ در موزه لوور و از این زمان در موزه اُرسی پاریس نگهداری می شود.
منبع: javidsho.ir
این پست جاوید شو را پسندیدید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب