جاوید شو مطرح می كند؛
چرایی برگزاری کنسرت در مجموعه های تاریخی وقتی سالن ها از کاخ ها گران تر می افتند
به گزارش جاوید شو، سالن های کنسرت طی ماه های اخیر، یک جایگزین قدرتمند را به خود دیدند. مجموعه های تاریخی که تا پیش از این، تجربه چندین ساله ای در اجرای کنسرت -نمایش ها داشتند، حالا به فضای خوبی برای کنسرت ها تبدیل گشته اند. مجموعه هایی که در عین گنجایش بیشتر به نسبت سالن ها، هزینه های کمتری بابت اجاره، از کنسرت گذار طلب می کنند و این یعنی یک بازی سراسر برد برای تمامی طرف های بازی.
به گزارش خبرنگار موسیقی ایرنا، الان چندماهی می شود که آمار اجرای کنسرت - نمایش ها بالا رفته و این اجراها، با اقبال گسترده مخاطبان، عمدتا در فضاهای باز کاخ یا مجموعه های تاریخی برگزار می گردد. میزان استقبال از این اجراها سبب شده تا طی چند ماه اخیر، کنسرت ها هم در سودای برگزاری اجراهای خود در چنین اماکنی باشند. اجرای چند مورد از این دست نظیر اجرای علیرضا قربانی در تخت جمشید و آرمان گرشاسبی در کاخ نیاوران ازجمله این موارد بشمار می رود.
اما پرسش اینجاست که چرا چنین اجراهایی در کاخ یا مجموعه های تاریخی به کنسرتهای روتین کشیده شده و اساسا این اقدام چه امتیازهایی برای کنسرت گذار، خواننده و مخاطبان به همراه دارد؟
وقتی گوش سالن ها به گوشزد کنسرت گذارها بدهکار نیست
در نگاه نخست، این امکان، تنوع خوبی را برای مخاطبان و گروه موسیقی به همراه دارد تا در محیطی جدید، پذیرای یکدیگر باشند. این رخداد، به ویژه طی نیمه نخست سال که هوا، مطبوع است، اشتیاق طرف ها را برای تکثر این اجراها بیشتر کرده است. همچنان که اجرای چند شب پیش آرمان گرشاسبی، با باران پائیزی همراه شد و باوجود شدت بارش، مخاطبان اصرار داشتند که کنسرت، مطابق برنامه پیش رود. ازاین رو تازگی داشتن محیط اجرا و تراوش حس خوبی که از این اماکن به طرف ها مستولی می شود، یکی از دلایلی است که می تواند برای ایجاد این رویه موثر باشد.
در ایران، حدودا هیچ سالن استانداردی برای کنسرت وجود ندارد. این خلاء نه به لحاظ ساختار سالن و نه در ابعاد فنی، نمی تواند یک کنسرت استاندارد را به مخاطب تحویل دهد
این یک حقیقت تلخ است که در ایران، حدودا هیچ سالن استانداردی برای برگزاری کنسرت وجود ندارد. این خلاء نه به لحاظ ساختار سالن و نه در ابعاد فنی، نمی تواند یک کنسرت استاندارد در شکل بین المللی را به مخاطب تحویل دهد. حضور گروههای موسیقی در کاخ ها و مجموعه های تاریخی، حداقل دارای این حسن است که سن اجرای به نسبت بهتری را در قیاس با سالن های اصلی کنسرت، در اختیار گروه ها قرار می دهد. آنها در این سن، قدرت کنش گری بیشتری دارند و خواننده، به شکل بهتری می تواند با مخاطبان خود ارتباط بگیرد و به آنها نزدیک باشد.
به لحاظ فنی هم فاصله اندکی میان آن چه در سالن ها موجود است با امکانات فضای باز وجود دارد. تمامی سالن هایی که طی این سال ها، محل برگزاری کنسرت بوده اند، ایرادات فنی بسیاری به ویژه در حوزه صدا داشته و دارند که این مشکلات بارها از جانب کنسرت گذارها و خوانندگان به آنها گوشزد شده است. این سالن ها در شرایطی، برای یک شب اجرا، هزینه هایی گزاف را طلب می کنند که در تمام این سال ها، حدودا هیچ اعتنایی به این اعتراض های به حق انجام نداده و ترجیح می دهند که با همین دست فرمان، با هر فصل جدید آغاز کنسرت ها، بدون این که این خلاء ها را پوشش دهند، بر هزینه اجاره خود بیفزایند.
کاخ هایی که ۶۵درصد ۶۰۰ میلیون تمام می شود
با توجه به دولتی بودن مدیریت کاخ ها و مجموعه های تاریخی، هزینه تمام شده کنسرت در این اماکن، حتی به ۶۵درصد هزینه سالن گران پایتخت هم نمی رسد و ازاین رو کاملا طبیعی است که ببینیم اجراهای موسیقی، درحال گرایش به سمت این اماکن است
مورد مهم دیگر به هزینه اجاره سالن کنسرت مربوط می شود که این تفاوت قیمتی، نسبتا چشمگیر است. الان برای یک شب اجرای کنسرت در سالن، علاوه بر اجرای کنسرت در سالن اصلی، هزینه های دیگری برای صدا، ال ای دی، بیمه مخاطبان، پارکینگ، سالن پذیرایی و حتی اتاق تشریفات گرفته می شود. برخی سالن ها حتی موارد عجیبی را از کنسرت گذار طلب می کنند مثلاً بک استیج در تمام جهان، به همراه سالن در اختیار گروه قرار می گیرد اما برخی سالن های پایتخت، بابت این امکان و به غیر از هزینه سالن برگزاری، هزینه های سنگینی دریافت می کنند. تمام این موارد سبب می شود تا هزینه یک شب اجرا در ایام پایانی هفته این سالن، از مرز ۶۰۰ میلیون تومان فراتر رود که بطور قطع هزینه ای گزاف برای کنسرت گذار بشمار می رود.
با توجه به دولتی بودن مدیریت کاخ ها و مجموعه های تاریخی، هزینه تمام شده کنسرت در این اماکن، حتی به ۶۵درصد این مبلغ هم نمی رسد و ازاین رو کاملا طبیعی است که ببینیم اجراهای موسیقی، درحال گرایش به سمت این اماکن است.
همچنین ۲۴۲۰ صندلی که در کاخ نیاوران تعبیه شده، سبب می شود تا کنسرت گذارانی که خوانندگان پراقبال دارند، مصمم باشند تا پذیرای تعداد بیشتری از مخاطبان باشند. این تعداد صندلی یعنی آن که کاخ نیاوران، ۱۶۳ صندلی کمتر از اسپیناس پالاس (با لحاظ کردن ۴ بال طبقه بالای این سالن)، ۴۰۳ صندلی بیشتر از سالن میلاد نمایشگاه و ۸۶۸ صندلی بیشتر از برج میلاد (با لحاظ کردن ۳ بال فوقانی این سالن) برخوردار می باشد و چنین ظرفیتی با اجاره معقولی که دریافت می شود، وسوسه بزرگی برای کنسرت گذاران است تا علاوه بر شکستن انحصار از جانب سالن های گران، یک توازن نسبی را برقرار کنند.
البته یک مشکل بزرگ این فضا، بحث سرما طی شش ماه دوم سال است که باید دید رویه اجرا در این اماکن برای نیمه دوم سال جاری به چه ترتیبی خواهد بود. همینطور به علت فضای باز، امکانات فنی این رویداد هم هیچ وقت در سطح استاندارد کاملی قرار ندارد و ازاین رو همچنان باید منتظر ماند و دید آیا تا زمان افتتاح مجموعه «آسمانه هنر ایران» که حداقل ۷ سال زمان می برد، بخش خصوصی قادر خواهد بود با یک اجماع هوشمندانه، دست به تاسیس یک یا دو سالن استاندارد کنسرت بزند یا خیر.
این پست جاوید شو را پسندیدید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب